It's time to go home, when the midwife thinks you have grown fat! ;)

Bij deze onze laatste update over stage week 11 & 12 hier in Ibanda. Na ons verlengde uitstapje naar Queen Elisabeth National Park moest er natuurlijk weer  hard gewerkt worden. Die dinsdag hebben we weer een dagje op antenatal gewerkt. Als snel werd duidelijk dat de studenten ook klaar waren met hun examenperiode. We waren verbaasd hoeveel studenten er op één afdeling konden staan. Op antenatal stonden er namelijk in totaal 12 studenten, waarnaast er op de young childern clinic (YCC) nog eens 8 stonden. Niet zo ideaal voor onze leerkansen ;) Maar goed wel gezellig natuurlijk en bovendien ook een reden om het eens op het gemakje te doen. Niet dat het leven hier trouwens een heel hoog tempo heeft ;) Die middag hebben we onze palpatieskills nog verder kunnen oefenen. Dit gaat steeds beter, de vroedvrouw vertrouwt inmiddels 100% op onze bevindingen.

Woensdag hebben een dagje meegekeken bij de echografie/scan. Dit was eens iets anders en bovendien heel interessant. Zo kunnen we nu de anatomie van een foetus controleren en hierbij bepaalde afwijkingen opsporen zoals een open ruggetje of een waterhoofdje. Daarnaast hebben we ook geleerd de zwangerschapsduur te bepalen en te luisteren naar het hartje.

Donderdag was het weer tijd om op outreach te gaan! Met volle moed vertrokken we die morgen op weg naar het ziekenhuis.  Om de lijn voort te zetten, regende het natuurlijk vandaag ook weer. De weergoden staan niet bepaald aan onze kant. Zo is het elke week stralend weer met volop zon, behalve op donderdag ;)  Donderdag is letterlijk donderdag met een hele dag regen en onweer. ’S Morgens zijn we daarom eerst langs de materniteit geweest om de pasgeboren baby’tjes te vaccineren. Gelukkig was het weer inmiddels al iets opgeklaard, waardoor we toch op outreach vertrokken. Ondanks de regen zaten er gelukkig meer mensen dan verwacht op ons te wachten.

Tot slot hebben we vrijdag nogmaals getoerd met de dokter op de materniteit. Hoewel deze dokter altijd een beetje ongemakkelijke opmerkingen maakt, kunnen we wel veel van hem leren. Zo hebben we weer verschillende ziektebeelden, zoals een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en sepsis (bloedvergifting) in de praktijk kunnen zien. Ook hebben we een heel ondervoed en uitgedroogd baby’tje gezien. Toen we de temperatuur controleerden, bleek het schaapje zelfs 41,0 graden koorts te hebben. In België zou dit grote paniek en ACTIE betekenen. Hier besloot de dokter echter eerste gewoon het kindje helemaal bloot te leggen en af te wachten, zoals dat men hier met veel dingen doet. Met deze afwachtende houding hadden we wel wat moeite.

Dit weekend stond er jammer genoeg geen uitstapje op de planning L Het kan niet altijd feest zijn he! Aan de andere kant is dat ook wel goed voor onze bankrekening. Bovendien hebben we dit weekend veel tijd kunnen besteden aan het schrijven van ons laatste (jawel er komt eindelijke een eind aan) reflectieverslag ooit! Na onze magen weer gevuld te hebben met overheerlijke ‘matoke’ (geplette bananen) en bonen, besloten we zaterdagavond een dansje te wagen in Ibanda town. Samen met Nelly en een paar andere vroedvrouwen en dokters uit het ziekenhuis dronken we eerst iets in een uitgestorven barretje. Daarna vertrokken we naar DE club in Ibanda. Hoewel we dachten dat er niets te beleven zou zijn in zo een klein dorpje als Ibanda was het hier nog onverwacht druk. We trokken als muzungu’s natuurlijk weer alle  aandacht, waardoor we ons eerst weer even lichtelijk ongemakkelijk voelden.

Na een paar drankjes ging dit gelukkig beter en besloten we dat het tijd was onze dansmoves te showen. Je kan veel over Afrikanen zeggen, maar dansen kunnen ze! We moesten wel even wennen aan het feit dat de mensen hier zo dicht tegen je aan dansen ;) Om 5u ’s morgens besloten we dat het tijd was om naar huis te gaan.

Na minder dan twee uur slaap ging de wekker al weer. Omdat we de nonnetjes anders niet meer onder ogen konden zien tijdens het ontbijt, moesten we namelijk zondagochtend om 7.30u al weer present zijn in de kerk. We hadden moeite om onze ogen op te houden en met gigantische wallen hebben we de mis van meer dan een uur toch mooi volgehouden. We besloten na het ontbijt toch maar even een powernap te doen. Ons immuunsysteem is ook niet meer wat het geweest is, deze 2uur slaap heeft Denise namelijk een stevige verkoudheid bezorgd. Die avond hebben we gegeten bij de priester van de plaatselijke kerk, waar we uitgenodigd waren. De mensen hier hadden een feestmaaltijd klaargemaakt, er waren zelfs frietjes! Eigenlijk vinden we tegenwoordig alles lekker, zolang het maar geen ‘matoke’ en bonen zijn ;) We hebben daarnaast kennisgemaakt met zijn nieuwe huisgenoot, Felice de kitten. Omdat het beestje nog naamloos was, kregen wij de eer het beestje een naam te geven. Bij deze is hij vernoemd naar de kat van de Denise en luidt zijn naam voluit ‘Felice II Demey Pouwels’.  

Tijdens de laatste stageweek hebben we vooral op antenatal gewerkt. Om even op de titel van deze blog terug te komen. Jane, de vroedvrouw op antenatal, vindt dat we dik zijn geworden in vergelijking met vier weken geleden. Hoewel we dit best een belediging vonden, beschouwen de Afrikanen dit meer als een compliment. Dik zijn is immers een teken van welvaart. Dit betekent dat je genoeg geld hebt om eten te kopen. Daarnaast hebben we die week ook een bezoekje gebracht aan het weeshuis tegenover het ziekenhuis. Hier verblijven in totaal 26 kindjes met de leeftijd van 0 t/m 3 jaar. We hebben geholpen de kindjes eten te geven en te wassen, daarnaast hebben we veel met ze gespeeld. Doordat ze hier niet genoeg geld hebben om pampers aan te schaffen, zaten we als snel onder de urine en melk. Gelukkig maken de schattige gezichtjes echter veel goed ;) Hoewel ze hier veel liefde krijgen, vonden we het wel confronterend dat er nog zoveel weesjes zijn in zo’n dun bevolkt gebied. Hoewel dit heel cliché klinkt, zijn we heel dankbaar dat ons wiegje stond waar het stond. En dat we daarnaast in zo’n veilige en kansrijke omgeving zijn mogen opgroeien. Hoewel men hier heel erg hun best doet deze kindjes goed op te vangen, blijft hun toekomst wanneer ze het weeshuis moeten verlaten echter vaak onzeker. Het liefst hadden we ze allemaal in onze koffer mee naar huis genomen! Vanwege privacy redenen hebben we jammer genoeg geen fotootjes van de kindjes mogen maken. De vele babykleertjes die we gekregen hebben, schonken we aan dit weeshuis. De volgende dag liepen de kindjes al rond in hun nieuwe kleertjes!

Verder hebben we deze week ook een rondleiding gekregen door de ‘nursing and midwifery school’ die verbonden is aan het ziekenhuis. Omdat het oude skillslab te weinig ruimte biedt aan alle studenten, is men begonnen met de aanbouw van een nieuw skillslab. Hier  kunnen de studenten onder andere hun vaardigheden oefenen. Door gebrek aan geld is momenteel enkel de constructie van de eerste verdieping gerealiseerd. We hebben deze week ook het aangekochte materiaal van het ingezamelde geld afgegeven!  Zo hebben we onder andere een doptone, verschillende bloeddrukmeters + stethoscopen, hoorbuizen van pinard en nog veel ander materiaal kunnen schenken. Ze waren hier heel erg blij mee! Nogmaals heel erg bedankt, zonder jullie hadden we nooit zoveel aan zowel Kampala als aan het ziekenhuis in Ibanda kunnen schenken! J

Afgelopen vrijdag was alweer onze laatste stagedag! Wat gaat de tijd toch snel! Deze dag hebben we gynaecologische consultaties bijgewoond. Dit was wederom zeer interessant. Die avond hebben we afscheid genomen van onze omaatjes. We hadden twee taarten gekocht om ze te bedanken voor de gastvrijheid. We zijn hier echt in een warm nest terecht gekomen en we hebben ons hier altijd heel erg welkom gevoeld. We gaan de nonnetjes dan ook heel erg missen! Hun eten echter alleen niet ;)