Chillen in het paradijs

Na onze eerste werkweek besloten we dat het tijd was voor ontspanning. In Ibanda zelf is niet zo veel te beleven, dus gingen we wat verder, namelijk naar Lake Bunyonyi (ja, het duurde lang voor we dit goed konden uitspreken). Ons verblijf hadden we op voorhand geboekt, maar om aan het meer te geraken besloten we de dag zelf ons lot in de handen van de Oegandezen te leggen. De eerste stap van deze hele onderneming was het vinden van een  taxi naar Mbarara, de dichtstbijzijnde stad. Toeval wou dat enkele zusters ook daarheen moesten en dat er nog plaats was in de taxi. Nu ja plaats in de taxi,  in Oeganda is een taxi nooit vol. Wij zaten geplet op de achterbank op een half zeteltje en onze chauffeur zat op de schoot van nog een andere man. Gelukkig was het een automatische auto want de versnellingspook was onbereikbaar, net als de handrem trouwens die we gelukkig niet nodig hadden. Uiteindelijk bereikten we Mbarara veilig en wel. Daar gingen we normaal gezien een grote bus nemen naar Kabale, een stad in de buurt van Lake Bunyonyi. Er bleek echter enkel een klein taxibusje te zijn. We waren bovendien voorlopig alleen op het busje waardoor we twee uur moesten wachten tot het busje eindelijk vol was. Onderweg bleven er mensen opstappen tot we echt als sardientjes in een blik zaten. Naast ons zat een vrouw met een wel heel sterke lijfgeur en achter in het busje was iemand ‘een beetje wagenziek’ geworden. Gelukkig hielden onze magen zich sterk, maar we waren toch enorm opgelucht toen we in Kabale aankwamen. We waren nog niet afgestapt of tien boda boda chauffeurs (van de brommertjes) stormden op ons af en maakten ruzie wie van hen ons naar het meer mocht brengen. Gelukkig wachtte de baas van onze accommodatie ons op en zorgde hij ervoor dat we een ‘veilige’ boda boda hadden. Helena’s bodaboda ging er als een speer vandoor, terwijl die van Denise moeite had de berg op te geraken. Kortom aan het meer geraken was een hele onderneming, maar het was zeker de moeite waard. De natuur is er echt prachtig, heel groen en bergachtig. We besloten eerst iets te eten terwijl onze kamer nog gekuist werd. Na een week typisch afrikaans eten was het leuk eens iets anders te eten. Een lekkere curry en guacamoléeeee, njam njam! Onze kamer was een beetje vies en de beloofde ‘hot shower’ liet het de eerste dag afweten en gaf ons eerder een brain freeze, maar er stonden wel twee lekker grote bedden in.

Na een beetje gerust te hebben, besloten we het water te verkennen met de kano. Na onze kayakervaring aan de Nijl leek het ons toch een goed idee een gids mee te vragen. Het werd een prachtige tocht langs de verschillende eilanden. Er was zelfs een eiland waar iemand van de overheid wat beesten heeft gedropt, een beetje vreemd, maar hierdoor hebben we wel zebra’s gezien! Het was wel duidelijk dat we niet gewoon waren om te roeien en we hadden dan ook veel rustpauzes nodig. Met uitgeputte armspieren kwamen we terug aan bij onze accommodatie waar we een lekkere spaghetti bolognaise aten. Ze hadden voor ons ook het haardvuur aangestoken, want ’s avonds kan het er best koud zijn, heel gezellig!

De volgende dag gingen we na ons ontbijt (wentelteefjes/verloren brood) al vroeg op pad met onze gids om naar een protestantse mis te gaan. Hiervoor moesten we een berg beklimmen, maar inmiddels zijn we na al dat hiken in topconditie en ging dit heel vlot ;) Boven aan de top hadden we een prachtig uitzicht over bijna alle eilanden in het meer, dit zijn er 29! Echt een adembenemend uitzicht dat moeilijk op foto vast te leggen is. De mis begon met wat vertraging, maar na een tijdje geraakte de kerk toch redelijk vol. We hebben al verschillende diensten bijgewoond hier in Oeganda, maar steeds katholieke. De protestantse mis was veel vrolijker. Er werd enorm veel gezongen en gedanst, echt leuk om te zien en om mee te doen ;). We hadden bovendien veel bekijks, de meeste mensen daar hadden waarschijnlijk nog nooit een blanke gezien. De dienst duurde wel heel lang en na bijna twee uur glipten we de kerk uit om iets te gaan eten. In de namiddag besloten we wat genieten van de zon in de ligzetels. Helaas brandde de zon nogal fel met als gevolg een heel rood vel, deze keer vooral bij Helena. 

Na twee dagen ontspanning aan het meer, moesten we de volgende ochtend terug naar Ibanda. Het leven kan natuurlijk geen feest blijven ;) De terugrit verliep iets vlotter dan de heenrit, hoewel de buschauffeurs in Kabale letterlijk aan het vechten waren om ons op hun bus te krijgen. We zijn maar snel op de bus met het meeste volk gestapt en keken vanuit het raampje verder naar de vechtende mannen. Eens terug in Ibanda werden we met open armen ontvangen door de zusters die ons erg gemist hadden en ook wel wat opmerkingen maakten over onze huid die een beetje veranderd was (oeps). Eén zuster zei dat het ooit wel terug goed zou komen, gelukkig!

Dinsdag gingen we weer aan het werk. We besloten eens om mee te gaan op de ronde met de dokter. Helaas voelde Helena zich nogal misselijk en duizelig en de vele geurtjes en vieze wondes op de materniteit deden daar bovendien ook geen goed aan. We gingen snel iets eten, gelukkig ging het daarna beter. We gingen weer op pad met dokter Peter die onze theoretische kennis heel erg op de proef stelde. In de namiddag deden we op de labour ward nog een bevalling. Er was niemand in de buurt dus moesten we maar alles zelf beslissen en uitvoeren: een knip geven, de baby opvangen, hechten… Gelukkig was de baby gezond en wel, want de harttonen waren niet zo goed vooraf en er was geen vroedvrouw te bespeuren. Helaas was het dan aan Denises beurt om zich niet zo lekker te voelen, een bewogen dagje dus! De volgende dagen werkten we vooral op de antenatal clinic, waar we we nog wat moeders palpeerden en op de YCC (young children clinic) waarmee we nog eens op outreach gingen naar de omliggende dorpjes. Er waren meer patiënten dan de vorige keer en we konden enkele kindjes wegen en vaccineren. Toch zorgde de regen ervoor dat velen niet kwamen opdagen. Vrijdag sloten we onze week af in het laboratorium. We konden er Malaria en TBC onder de microscoop zien, heel interessant! We bepaalden ook onze eigen bloedgroep, Denise is A positief en Helena A negatief, voor de geïnteresseerden ;). Morgen vertrekken we voor de tweede keer op safari. Deze keer gaan we naar Queen Elisabeth National Park, wat niet zo ver is van Ibanda. Spannend! We kijken er echt naar uit, maar toch missen we de zusters steeds wanneer we op uitstap gaan. Ze zijn echt onze Oegandese familie geworden en het zijn stuk voor stuk schatten. We stellen het hier dus heel goed ;)

Salu/doei en tot de volgende!

P.S De bevolking spreekt hier geen Luganda maar Ngankole, wat veel moeilijker is. We doen ons best om zo snel mogelijk enkele woordjes te leren! Ook hier zijn wat diertjes terug te vinden in ons huisje, maar van een echte dierentuin zoals in Kampala is er gelukkig geen sprake. Enkel meneer de kakkerlak hebben we vakkundig vermoord met insecticide ;)